by Annick Griset

Het is bijna winter, slecht weer, donkere dagen, korte dagen, weinig zonlicht, wat maakt dat er veel zieken zijn momenteel en dat iedereen moe is. Ook ik ben moe, heel moe, en verlang al serieus naar de lente.

Laatst toen ik aan het joggen was en me moest voortslepen omdat mijn benen precies niet meer wisten hoe ze mijn lichaam vooruit moesten krijgen, dacht ik eraan hoe ik me vroeger als kind voelde als ik ziek was. Ik had altijd koorts, was echt ellendig en sliep veel. Als ik ziek was en koorts had, ijlde ik ook vaak.

Toevallig heb ik recent een boek gelezen met de titel “Koortsdroom”.
Waarover het precies gaat is nu niet echt belangrijk, maar het woord doet me denken aan de koortsdromen, of liever “koortsnachtmerries”, die ik vroeger als kind had, en het rare is dat ik altijd hetzelfde droomde. Deze delieren waren heel beangstigend voor mij en ik zie ze nog zo voor me.

Het was heel donker en voor me lag een lange catwalk, zo eentje waar de modellen over lopen tijdens een modeshow. Je zag het einde niet. Ik stond op de catwalk, en links en rechts van mij, beneden op de vloer, stonden mensen met hun armen omhoog naar mij gericht. Ze probeerden me van de catwalk af te trekken. Mijn doel was heelhuids, zonder te vallen of omver getrokken te worden en met mijn lichaam zo recht mogelijk over de catwalk te lopen, zodat ik het einde zou bereiken. Dit was een heel moeilijke taak omdat al die mensen met alle macht me probeerden neer te halen en ik me heel zwak voelde, ah ja ik had koorts en voelde me niet goed. Dus met alle kracht die ik nog over had probeerde ik voorzichtig vooruit te wandelen. Regelmatig werd ik met brute kracht naar beneden getrokken en viel ik. Maar ik stond altijd meteen terug recht en liep verder. Zo ging het maar door en door. Met vallen en opstaan zoals ze dat zeggen. Het was heel beangstigend als ik die dromen had en ik was altijd blij als ik terug bij bewustzijn kwam en besefte dat het maar een droom was.

En toen ik hieraan terug dacht, zag ik een vergelijking met het echte leven. Het levenspad (de catwalk) dat je moet afwandelen, hopelijk zonder al te veel kleerscheuren op te lopen. En (donkere) periodes in je leven waarin je je niet zo best voelt, waarin er dingen gebeuren waardoor je je onzeker gaat voelen, en waarin anderen je proberen neer te halen (de mensen die aan je trekken om je van je pad af te brengen). Die koortsdromen van in mijn kindertijd symboliseerden toen al de moeilijke periodes die ik ging meemaken in mijn leven. Alsof ik wist wat er ging komen, alsof ik er toen al schrik voor had. En zo voelt het ook vaak in mindere periodes: alsof je door allerlei omstandigheden en bepaalde mensen omlaag getrokken wordt en je de kracht moet vinden om terug omhoog te krabbelen en verder te gaan in je leven.

Deze vergelijking bedacht ik me tijdens het joggen, een activiteit waarbij je je gedachten de vrije loop laat en de ene associatie na de andere gemaakt wordt. Het was een inzicht, een deprimerend inzicht weliswaar, want het leven bestaat nu eenmaal uit ups en downs. Niks aan te doen. Het kan niet altijd goed gaan en dat mag ook gezegd worden, want het is de waarheid.

Maar er is ook een positief inzicht gekomen: alles komt uiteindelijk altijd goed. Ik had felle koortsdromen als kind, was soms zwaar ziek, en de jaren erna zijn er minder goede periodes geweest op verschillende levensdomeinen, afgewisseld met heel goede periodes. En ik ben er nog altijd, ik leef nog, ik heb geleerd, ben gegroeid en ben altijd heelhuids aan het einde van de catwalk geraakt, ook al was het met vallen en opstaan, ik ben er geraakt, ik ben er nog. Nu op naar de volgende catwalk.

Besluit: alles komt altijd goed. Dus laat je niet ontmoedigen door tegenslagen, zet door en je komt er wel! Niet opgeven! Nooit! Blijven gaan en blijven vechten voor wat je wil!

“Everything is gonna be OK in the end, and if it’s not OK, then it’s not the end.”